Over ons
Mensen denken vaak dat schrijven een soort romantisch proces is waarbij de schrijver met zwierige krulletters de ene na de andere oogstrelende zin op papier zet – alsof de woorden de zinnen binnendansen.
Ondanks dat schrijven zeker spannend en creatief is, gaat het over veel meer dan dat: zeker wanneer je voor bedrijven en organisaties schrijft. Het gaat om het duidelijk overbrengen van een boodschap, het ordenen van informatie en het vertalen van een identiteit naar overtuigende communicatie. Om dat succesvol te doen, moet je als tekstschrijver over allemaal saaie kwaliteiten beschikken, zoals: flexibiliteit, planmatig en gestructureerd kunnen werken en het nakomen van afspraken. Wij van Blad Media zijn creatief wanneer het kan en saai wanneer het moet.
Over Bram
Als eigenaar van Blad Media stuur ik een groep enthousiaste tekstschrijvers aan en daarnaast schrijf ik zelf nog dagelijks voor klanten, voor mijzelf en voor andere projecten waar ik graag mijn bijdrage aan lever.
Hoe ik mijn eerste 10 haalde
Ik zat in de eerste klas van de middelbare school en eens in de week kregen we het vak verzorging – ik weet eigenlijk niet eens of het nog bestaat. We leerden er macaroni maken, het belang van douchen en waarom roken slecht voor je is.
Halverwege het schooljaar kregen we de opdracht om iemand met een ziekte of gezondheidskwaal te interviewen en daar een verslag van te maken. Ik was om mij heen gezegend met veel gezonde mensen, wat niet gunstig was voor de vordering van mijn werkstuk. Tot ik mij bedacht dat mijn opa suikerziekte had. Na een korte navraag bij mijn ouders bleek dit inderdaad te kloppen, maar ik kwam er ook al snel achter dat zijn type suikerziekte lang niet zo dramatisch en interessant was als het andere type. Bij het type dat mij meer aansprak moest je jezelf iedere dag met een spuit insuline toedienen: kijk, dat klonk beter.
Omdat het mij voor de kwaliteit van het werkstuk beter leek om mijn opa de meer ernstige versie van suikerziekte toe te schrijven, werd het ook meteen zinloos om hem nog daadwerkelijk te interviewen. Dus er zat niets anders op om naast de vragen van het interview ook de antwoorden te bedenken. Omdat ik weinig wist over de ziekte begon ik mij in te lezen. Hoe dieper ik in het onderwerp dook hoe interessanter ik het begon te vinden. Voor ik het wist gaf ‘mijn opa’ het ene na het andere antwoord. Opa gaf zeer informatieve antwoorden, maar ook de nadelige psychologische kanten van het hebben van een chronische ziekte kwamen uitgebreid aan bod. Hij had het zelf niet beter kunnen formuleren.
Toen we een week later de nagekeken verslagen terugkregen in de les stopte de lerares even bij mijn tafeltje. Ze was onder de indruk van het verslag en ze had het interview met mijn opa met veel plezier en bewondering gelezen. Toen ze het verslag vervolgens op mijn tafel legde, zag ik het cijfer staan: een 10 +. Ik was blij met het cijfer, maar echt trots op mijn eerste 10 ooit was ik niet – ze moest eens weten.
Dat gevoel werd er niet beter op toen de lerares, die in hetzelfde dorp woonde waar ik opgroeide, bij de bakker een brood afrekende bij mijn moeder die toevallig in precies die bakkerij werkte. “Trouwens, wat had Bram een geweldig verslag gemaakt over zijn opa. Heel indrukwekkend hoe hij met zijn ernstige suikerziekte omgaat.” Mijn moeder, aardig als ze is, had instemmend geknikt. Toen we later die avond met het gezin aan de eettafel zaten, kwam de vraag: “Dus Bram, jij hebt opa geïnterviewd over zijn suikerziekte en een 10 op je verslag gehaald? Toch gek dat wij daar niets van gehoord hebben.” Ik werd rood en probeerde mij te verstoppen achter de drie aardappels op mijn bord.
Ik leerde toen twee belangrijke levenslessen. Eén: een uitmuntende prestatie leveren voelt toch nét iets beter als je niet valsspeelt. Twee: het schrijven van verhalen ging mij verrassend goed af. Die laatste kwaliteit gebruik ik nog dagelijks. En valsspelen: daar ben ik sindsdien maar mee gestopt.
Interessant?
We plannen graag een afspraak in om kennis te maken.